Թումանյանը ընդգծել է հեքիաթի բացառիկ կարևոր տեղը համաշխարհային մշակույթի համակարգում, ասելով`<<Հեքիաթները անդունդներ են` խորը, անծայր, անվերջ հարուստ ու շքեղ աշխարհ է։Հեքիաթը ամենաբարձր ստեղծագործությունն է նույնիսկ հանճարները հեքիաթ չեն կարողանում ստեղծել, բայց ձգտում են հեքիաթների>>։ Թումանյանը հեքիաթի մեջ տեսնում էր ժողովրդի դարավոր իմաստության և կենսափորձի լավագույն խտացումը։